ծ-Կանխավ չեմ որոշում, թե ինչի մասին եմ գրելու: Ինձ հուզող հարցականների խմորման արդյունքում ձևավորվում է այն, ինչ գրում եմ: Եթե դա սիրո քնարական շարքն է, ապա պետք է տոգորված լինես նման զգացողություններով, տարված լինես, նման հուզական ֆոնում լինես, որ այդ հույզերի արդյունքում ծնվեն սպասման, բաժանման, կորստի և այլ երևույթների մասին երգեր: Ես ինձ չեմ կարող կոչել քնարական երգահան, քանզի ունեմ շարք, որը միտված է հասարակության խնդիրներին: Այդ երգերում, ինչպես հայելու մեջ, արտացոլվում են այն արատավոր և ոչ արատավոր երևույթները, որոնք մեր հանրությունն ախտի տեսքով կրում է: Համերգների ժամանակ հարյուրավոր երգերից ընտրում եմ երեսունը, որոնք ինձ այդ պահին իսկապես հուզում են: Ազնիվ եմ իմ գործում և, այսպես ասած, ոչ մի ձևաչափով պատվեր չեմ կատարում:

-Բոլոր ժողովուրդների համար էլ երգը, երաժշտությունը կարևոր պահանջմունք են: Ըստ ձեզ՝ մեր հասարակությունը հեղինակային երգի պահանջ ունի՞:

-Հեղինակային երգը երաժշտությամբ փաթեթավորված պոեզիա է: Կարող է նաև  մարգարեական լինել, այսինքն՝ այն, ինչ միտված է գալիքին, ինչը կարող է մեր իրականությունը դառնալ և հնչում է այսօր: Վաղվա մասին երաժշտությունը, խոսքը հաճախ կարող է չհասկացվել: Մենք հեշտ ենք ընկալում այն, ինչ արդեն իսկ ապրված է ու կարծրացած: Հեղինակային երգը խնդիր ունի բացել այն շերտերը, որոնք այսօրվանից մեզ տանում են վաղը: Այն ասես  հող է նախապատրաստում, որը ապագայում պետք է ծիլ տա: Եթե այն այդպիսին չի, ապա արվեստ կոչելու իրավունք չունես: Արվեստը չպետք է միշտ հաճոյանա քո քիմքին, այն կարող է նաև դառը լինել:

-Անդրադառնանք «Բարդ» ակումբին, որը հիմնադրել եք 2008 թվականին: Ովքե՞ր են ակումբի անդամները, ակումբի ունկնդիրները:

-Մեզ մոտ գալիս են բացառապես նրանք, ովքեր իրականությանն առերեսվելու վախից արդեն ձերբազատվել են կամ այդ ճանապարհին են: Երեք ժամ համերգ, որի թեմատիկան տարբեր է: Երգում ենք հայրենասիրության մասին, Կարեն Մամիկոնյանը կատարում է գործեր տականք հարևանների մասին, Էդվարդ Զորիկյանը` մարդաբանական այգու, Երևանին երգեր է ձոնում Քրիստ Մանարյանը: