-Դա այն գործիքն է, որը լռության հետ ուղղակի կապ ունի: Կան շատ երաժշտական գործիքներ, որոնք իրենց հնչյուններով բեկում են լռությունը. կիթառն ասես փաթեթավորում է լռությունն ու միջավայր ստեղծում խոսքի համար: Ի դեպ, ֆիզիկայում կիթառի հնչյունները մարդու սրտի բաբախի հետ նույն դիապազոնում են գտնվում. գուցե դա է պատճառը, որ այն սրտակից բարեկամ է:

-Ասում են՝ երաժշտությունը սերտում են դասասենյակներում, երաժիշտ են դառնում  հրապարակներում: Դուք ինչպե՞ս եք երաժիշտ դարձել:

- Առաջին հերթին երաժշտությունն ինձ համար հարցականների տարածք է, որոնց ետևից եմ գնացել: Հավանաբար, երաժշտության միջոցով ինքս ինձ եմ ցանկացել բացահայտել: Այն հանրայնացնելու միտում կամ ցանկություն երբեք չեմ ունեցել:

Ստեղծագործում եմ, քանի որ չեմ կարող դա չանել: Երբ պարզվում է, որ արածդ միայն քոնը չէ, դու փորձում ես այն ավելի ճիշտ մատուցել: Վերացական ասեմ. երբ գետի ջուրը սարերից հոսում է ներքև, իր հետ տիղմ, քարեր է բերում, բայց խմելու համար մենք ջուրն անպայման մաքրում ենք, թողնում ենք, որ այն հանգստանա, նոր խմում ենք: Այդպես էլ երգն է, բանաստեղծությունը: Դու պետք է մաքրես այն, իսկ «հրապարակում» կլինի դա, միայն մի զույգ աչք կհետևի, թե հազարավոր՝ էական չէ: Ցանկացած դեպքում մարդու սրտին հասնելն ամենակարևորն է:

- Մի առիթով նշել եք, որ ձեր երաժշտության վրա մեծ ազդեցություն է թողել հեղինակ կատարող Բուլատ Օկուջավան, որի երգերում բացահայտվում են մարդը, աշխարհը, ճշմարտությունն ու աստվածայինը: Դուք ձեր ստեղծագործություններում շեշտն ինչի՞ վրա եք դնում, ի՞նչ եք բացահայտում: