journalist.am, 26/03/2018

Բարդերը (պրոտո–կելտական «bardos»բառից) կամ հեղինակ–կատարողները անհիշելի ժամանակներից իրենց ասելիքը հասարակությանն են փոխանցել երաժշտական փաթեթավորմամբ: Նրանք շրջում էին քաղաքից քաղաք և երգի տեսքով հրամցնում իրենց ասելիքը ժողովրդին: 20-րդ դարը դարձավ երաժշտական այս ժանրի` հեղինակային կատարման վերածննդի ժամանակաշրջանը: Աշխարհահռչակ հեղինակային կատարողներից են` Վլադիմիր Վիսոցկին, Բուլատ Օկուջավան, Բոբ Դիլանը և այլք: 10 տարի առաջ պոետ, երգահան, պրոդյուսեր, Վախթանգ Հարությունյանի ջանքերով Հայաստանում ստեղծվեց «Բարդերի ակումբ» ստեղծագործական միավորումը, և արդեն մեկ տասնամյակ է` բարդերը ամեն ուրբաթ հավաքվում են «Ակումբ»-ում և հնչեցնում կիթառները:

Վախթանգ Հարությունյանի հետ զրուցեցինք հեղինակ–կատարողների, երաժշտության, արվեստի, հայկական իրականության եւ «Բարդերի ակումբ»-ի առաջիկա ծրագրերի մասին:

–Ո՞րն է բարդի հիմնական առաքելությունը:

-Ընդհանրապես, առաքելություն հասկացություն չկա, չի կարելի ասել, որ դա առաքելություն է: Պարզապես մի երևույթ է, որը չանել չես կարող, որովհետև, եթե ինչ-որ բան քեզ տրվում է, դու ընդամենը խնդիր ունես դա բանաստեղծական երգի տեսքով փաթեթավորել և ներկայացնել: Ժամանակին, դեռևս հնում, երբ չկար որևէ տեսակի այլ լրատվամիջոց, կային սուրհանդակներ, ովքեր երգի տեսքով էին մատուցում լուրերը: Մի ասացվածք կա. «Երբ հայտնվում է երգող պոետը, փոխանցում իր երգը, համախմբում է ժողովրդին, որը դարձնում էր նրան ազգ, և հետո նոր գալիս է իմպերատորը` կառավարելու համար»: Այսինքն՝ ընդհանուր լեզվամտածելակերպի ներքո է ձևավորվում հասարակությունը, որից հետո այդ համախմբվածությունը ղեկավարելու կարիք է զգացվում:

–Բազմիցս ասել եք, թե բարդ դառնում են հասուն տարիքում, մի՞թե երիտասարդները չեն կարող բարդ համարվել:

-Երիտասարդը կարող է լինել երգահան: Ժամանակի հետ երգահանի մոտ ձևավորվում են նաև քաղաքացիական դրսևորումներ, հատկանիշներ, պատասխանատվություն: Եվ քանի դեռ այդ քաղաքացիական պատասխանատվությունը չկա, ծառայության գիտակցությունը չկա, նրան շտապել բարդ ասել` չարժե: Ես հաճախ խուսափում եմ, երբ ինձ են այդպես կոչում, որովհետև քաղաքացիական հասարակության մեջ ամեն մի զարկերակ չէ, որ ես կարող եմ հասկանալ, և ամեն պատասխանատվություն չէ, որ կարող եմ կրել:

–Դուք ասել եք, թե հեղինակային երգը պոեզիա է, իսկ կիթառի ընկերակցությունը՝ զուտ փաթեթավորում: Երաժշտությունը չի՞ խանգարում, որ ստեղծագործության միտքն ավելի հասկանալի լինի: