–Ցավոք սրտի, ոչինչ չի փոխվել, փոքրիկ բաներ կան, որ աչք են զարնում և ուրախացնում են, բայց գրեթե չի փոխվել: Հեռուստատեսությունն արհեստի և արվեստի միջանկյալ տարածքում գտնվող երևույթ է և ավելի շատ արհեստին է տրվել: Կոմերցիան թելադրում է հասարակությանը աղտոտված երևույթներին տուրք տալ: Բարձր նիշ ձևավորելը մշակույթի գործիչների խնդիրն է: Իսկ մշակութային գործունեությամբ զբաղվողները, ցավոք սրտի, արդեն մխրճվել են նյութական-տնտեսական ոլորտում, դրանից արդեն մշակույթ չի ծնվում:

–Արվեստի ներկայացուցիչներից ոմանք պնդում են, թե արվեստագետը ոչ մի առնչություն չպետք է ունենա քաղաքականության հետ, Դուք ի՞նչ եք կարծում:

-Կարծում եմ` քաղականությունը կապ չունի: Արվեստի ներկայացուցիչը, եթե ազնիվ է, ինքը պետք է անդրադառնա իր քաղաքացիական խղճին: Եթե արվեստագետների ձայնը լինի անկեղծ և ազնիվ, և նրանք իրենց արվեստում անդրադառնան բոլոր երևույթներին, ոչ թե ձայները կտրեն, ոչ թե կոմպլեմենտարությամբ զբաղվեն՝ ինչ-ինչ կերակրատաշտակների մոտ կանգնելուց հետո, ապա քաղաքացին կհետեւի նման արվեստագետներին և իր պահանջը կկարողանա թելադրել քաղաքական գործիչներին: Արվեստագետը գործ չունի քաղաքականության հետ, նա քաղաքացի պետք է լինի առաջին հերթին՝ առողջ, գիտակից և արթուն, շատ արթուն:

– Ինչպե՞ս եք վերաբերվում պարգևներին, զանազան մրցանակներին:

– Վայ (ծիծաղում է-հեղ.), շատ վատ եմ վերաբերվում: Չպետք է արժեզրկել այդ երևույթը: Երբ պարգևատրում ես մի արժանավոր մարդու, հետևից՝ մի տասը անարժանի, արդեն անարժեք ես դարձնում այն մարդուն, ով արժանի էր դրան: Կարծում եմ` վիրավորում են նրան, ով վաստակել էր և արժանի էր այդ կոչմանը:

–Իսկ առհասարակ, պարգևներ տալը լա՞վ երևույթ է:

-Գիտեք, ամենալավ պարգևը, որը մենք կարող ենք տալ կամ ստանալ, սերն է, պարգևները ոչինչ են, եթե չես վաստակել այդ սերը…

Հարցազրույցը` Ելենա Սարգսյանի