Դուք համագործակցում եք նաեւ այլ հեղինակների հետ: Ինչպե՞ս է այն կազմակերպվում ստեղծագործական տեսակետից: Արդյո՞ք ավելի հեշտ չէ՞ մենահամերգով հանդես գալը, թե՞ համահեղինակների հետ համագործակցության արդյունքում բոլորովին այլ բան է ստեղծվում:

Ես համագործակցում եմ ոչ միայն այլ հեղինակների, այլ նաեւ հանդիսատեսի հետ: Ես համարում եմ, որ հանդիսատեսը համահեղինակն է իմ երգերի, որովհետեւ եթե ինչ-որ իրադարձությունից ազդված՝ ես երգ գրեմ, ժամանակի ընթացքում այն կկորցնի իր կարեւորությունը, գույնը, բայց երգը շարունակում է ապրել հանդիսատեսի մեջ: Եվ ես սկսում եմ այդ երգը ներառել իմ ծրագրերի մեջ: Ես կտրականապես չեմ ուզում երգել այն երգերը, որոնք մարդիկ համարում են «պուպուշ» երգեր: Ինձ մի օր ասեցին. «Վայ, ի~նչ պուպուշ է այս երգը», եւ այդ օրվանից ես այն չեմ երգում, որովհետեւ ես չեմ ուզում, որ իմ երգերը լինեն «պուպուշ»: Երգերը պետք է ունենան իմաստ: Ինչ վերաբերվում է համագործակցությանը այլ հեղինակների հետ, այն անհատների համագործակցություն է: Մեզանից յուրաքանչյուրը երգում է իր երգերը, բայց այդ ամենը հնչում է մեր ընդհանուր համերգի շրջանակներում: Կան որոշ երգեր, որոնք երգում ենք երկու կամ երեք ձայներով: Բայց հեղինակային երգերի հմայքը, երեւի, նրանում է կայանում, որ այն կարող են կատարել երկու տարբեր մարդիկ, եւ նրանցից ամեն ոք այն իր ընկալի յուրովի: Այսօր ես կներկայացնեմ նոր երգեր Արմինե Հայրապետյանի հետ, որոնք ես եմ գրել, եւ մեզնից յուրաքանչյուրը նույն երգը յուրովի է ընկալում:

Ձեր երգերում հաճախ առկա է հեքիաթային, երազային սիրո թեման: Փոփոխություններ նկատե՞լ եք Ձեր երգերի թեմատիկայի հարցում ժամանակի ընթացքում: Եվ ի՞նչ է նշանակում լինել բարդ:

Դա ավելի շատ կոչու՞մ է, թե՞ անեծք: Մյուսներից ավելի շա՞տ բան եք տեսնում: Մի գուցե բարդերը ավելի զգայուն են: Օրինակ՝ ընկերներիցս մեկն ասում է, որ արվեստագետը դա բաց ներվ է, եւ ամեն ինչ իր վրա ավելի ուժեղ է ազդում: Ես չեմ կարծում, որ ես ավելի շատ եմ տեսնում, քան որեւէ մեկ ուրիշը: Ինչ վերաբերվում է երգերիս սիրային թեմային, եւ որոնք տեղադրվել են համացանցում, նրանք գրվել են 12-15 տարի առաջ: Այն ժամանակ ես նույնը չէի, ինչ հիմա: Երեւի՝ ինչ-որ առումով դարձել եմ անզգա կյանքի որոշ ասպեկտների վերաբերյալ: Դրա համար չէի ցանկանա, որ այդպիսի կարծիք ստեղծվի, որ իմ երգերը սիրո մասին են: Անգամ երբ նրանց մեջ սեր կա, այդ երգերը մարդ էակի միայնության մասին են, եւ այսօր ես արդեն հանդես եմ գալիս այլ երգերով: Բարդը, ինչպես ցանկացած արվեստի ներկայացուցիչ, արտացոլում է իրականությունը այնպես, ինչպես ինքն է այն ընկալում:

Կարծում եք, Դուք այսօր ավելի կո՞շտ եք արտացոլում իրականությունը:

Հիմա երգերս բոլորովին ուրիշ են, ավելի շատ Հայաստանի մասին են: Նրանք քաղաքական չեն: Քաղաքական երգեր երբեք չեմ գրել ու չեմ էլ կարող գրել, որովհետեւ ես չունեմ այդ տաղանդը: Քաղաքական երգեր ստացվում են Հախվերդյանի մոտ, որովհետեւ վատ բանի մասին շատ դժվար է գրելը այնպես, որ հանդիսատեսը չձանձրանա: Բայց քաղաքացիական երգեր ունեմ, եւ դրանք կներկայացնեմ այսօր: Ի դեպ, անձի միայնության մասին: Համաձա՞յն եք այն մտքին, որ մարդը միշտ միայնակ է: Ես համոզված եմ, որ մարդը միշտ միայնակ է, բայց կան պահեր կյանքում, երբ չենք զգում այդ միայնությունը: Երջանկությունն էլ մշտական վիճակ չէ: Երբ ուրախանում ես քո երեխաներով, այդ պահին Դու քեզ մենակ չես զգում: Կյանքումդ ավելանում է մեկ ուրիշ իմաստ, որն ունի կապ մեկ ուրիշ կյանքի հետ: Մարդ իրեն միայնակ չի զգում նաեւ, երբ գտնվում է սիրած անձնավորության ներկայությամբ, բայց այդ բոլորը ընդհամենը պահեր են: Չէի ցանկանա հոռատեսական, դեպրեսիվ տպավորություն թողնել, բայց դա այդպես է: Ուզենաս, թե ոչ՝ մարդը միայնակ է, եւ պետք է դրա հետ ոչ թե համակերպվել, այլ դրա հետ ապրել: