-Իրականում՝ հա, կարող է այդպիսի բան լինել, և այդ գայթակղությանը հաճախ չենք դիմանում: Ես, իհարկե, ձգտում եմ մինիմալիզացնել երաժշտական փաթեթավորումները, բայց և դա գայթակղության մի տարածք է, երբ կան շատ գործիքներ, և դու խուսափում ես այդ գործիքների զանազանությունը կիրառել քո երգում: Այդ առումով, երեւի թե միշտ կա այդ վտանգը, որ բառը կտուժի: Բայց մյուս կողմն էլ կա. երաժշտական փաթեթավորումը հնարավորություն է տալիս մեղեդայնության շնորհիվ ևս մեկ անգամ անդրադառնալ այդ երգին: Այդ տեսակետից միգուցե երաժշտությունը ևս մեկ անգամ խայծի տեսքով հետ բերի ունկնդրին և հնարավորություն տա նորովի ընկալել երգը:

– «Վերադարձ» (2000թ.) ձայնասկավառակից հետո, 4 տարի ձեզ մոտ լռության տարիներ էին: Այդ ընթացքում սկսեցիք նկարել: Ո՞րն էր լռության պատճառը:

-Բառին տեղ չէր մնացել: Շատ հաճախ նույնիսկ փրկություն է, որ չես գրում: Դա այն ժամանակն էր, երբ բառը տեղ չէր գտնում: Մենք՝ բոլորս, մարտկոցներ ենք և կուտակման ժամանակահատված ունենք: Ինձ համար դա 2000-2005 թվականներն էին: Եթե կարողանում ես քո դրսևորմամբ ինչ-որ մեկի մոտ գեղեցիկը տեսնելու հատկություն արթնացնել, ուրեմն դրա մեջ կարող ես տեսնել արվեստ, ու կապ չունի՝ ինչպիսին կլինի այդ ինքնադրսևորումը` տուն կառուցել, նկարել, թե երգ գրել:

–Դուք նաև էքստրիմի սիրահար եք, որ՞ն է նախընտրելի։

-Ժայռամագլցումը: Թեև փորձել եմ տարբեր բաներ` ջուրը, օդը, հողը: Բայց ուրիշ զգացողություն է, եթե դիմացդ մի լեռ կա: Եթե ուզում ես այն նվաճել, պիտի իրենից թույլտվություն խնդրես:

–Ինչպե՞ս:

-Երկար զրուցելով, ուսումնասիրելով, ամեն քայլդ պատկերացնելով, որովհետև պահեր կան, երբ դու հասնում ես մի եզրի ու հասկանում, որ հաջորդը չկա … :Բայց այդ զրույցը պետք է տեղի ունենա երկուսի միջև: Ժայռեր կան, որոնց մինչև հիմա մոտ չեմ գնացել հենց այդ պատճառով:

-2015 թվականից կազմակերպում եք «Հուսո առագաստ» հեղինակային երգի ամենամյա փառատոնը, որին 2017-ից մասնակցեցին նաև օտարազգի բարդերը: Ո՞րն է փառատոնի նպատակը: