Lurer.com, 23.10.2012

Երեկ Տիկնիկային թատրոնում տեղի ունեցավ հեղինակ կատարող Վախթանգ Հարությունյանի «Գիշեր է գիշեր» ձայնասկավառակի շնորհանդեսը և «Անվերջանալի պատմություն» խորագրով

հեղինակային երգի երեկո՝ Արեգ Նազարյանի, Արմինե Հայրապետյանի, Վախթանգ Հարությունյանի մասնակցությամբ։

Երեկոն հագեցած էր անկեղծությամբ, սիրով, հեղինակի անմիջական ու լիրիկական խոստովանություններով, նրա արվեստագետ ընկերների ջերմ ընկերակցությամբ և հանդիսատեսի ինքնամաքրմամբ։ Այս գորշ ու ամենօրյա կենցաղային իրականության մեջ այդպիսի մաքուր, «առանց վարդագույն ակնոցների», միևնույն ժամանակ՝ երազային իրականությունն է, որ մեջդ արթնացնում է մշակույթի իրական ընկալումն ու «եսիդ» հաստատումը գեղեցիկի մեջ։ Հենց այդպիսի զգացողության մեջ էր հանդիսատեսն այդ երեկոյի ընթացքում։

Մեր երկրում «մշակույթ» կոչվածի անվերջանալի հեղեղը վերջին շրջանում այնքան էր խլացրել մարդկանց ականջները, որ Վախթանգ Հարությունյանի, Արեգ Նազարյանի, Արմինե Հայրապետյանի երգերը մի տեսակ կատարսիս դարձան ներկա գտնվողներից ամեն մեկի համար։ Մաքրվեց հանդիսատեսի միտքն ու հոգին, դարձավ ավելի պայծառ ու լուսավոր։

Հեղինակային երգի երեկոյի մասին Lurer.com-ը բախտ ունեցավ զրուցելու հենց իր՝ «երեկոյի մեղավորի» հետ։

«Բովանդակությունը գիշեր է.... Ես փորձել եմ այս վերջին ձայնասկավառակում պարզապես մեր իրականության հայելու միջոցով հնարավորինս մաքուր՝ առանց ծռելու, առանց վարդագույն ապակիների միջով անցկացնելու, ներկայացնել իրականը։ Չէի ասի, թե մռայլ է, բովանդակության առումով պարզապես հայելի է։ Փորձել եմ խտացնել վերջին տարիների այն երգերը, որոնք արտացոլում են այն ամենը, ինչն ինձ հուզում է՝ սկսած կեղծավորությունից մինչև արժեհամակարգի իսպառ ցած գլորվելը, իսպառ վերացած դեռ չեմ ուզում ասել, որովհետև դեռ հույս կա, որ մարդիկ, այնուամենայնիվ, կարող են երիտասարդներին մի լուսավոր կետ տալ։ Կարծում եմ` անշահախնդիր ինչ-որ բաներ անող տեսակի մարդիկ են պետք այս երկրին»,-ասում է արվեստագետը։

-Համեմատելով նախորդ չորս ձայներիզների հետ` այս մեկում որտե՞ղ շեշտը կդնեք։
-Ո՛չ մի շեշտ էլ չեմ դնի, պետք է լսի ամեն մեկն ու իր բաժինն այնտեղից հանի, որովհետև եթե ձայնասկավառակներ ունեմ, որտեղ ավելի շատ ներքին հայացքներ են, ներքին որոնումներ են, և այդ որոնումներից հանգուցալուծումներ կամ կան, կամ չկան, ապա այս մեկում հանգուցալուծումները հստակ են, դրսևորումներն ու արտացոլումները շատ պարզ, կոչերը հստակ են հնչում, և ամեն ինչն իր անուններով է կոչած, միգուցե մի քիչ ալեգորիա է, բայց...
-Ինչո՞ւ «Գիշեր է, գիշեր»։
-Գիշեր, որովհետև գիշեր է, որովհետև երբ մարդիկ հույս չունեն, երբ մարդիկ ցանկություն ապրելու և արարելու հնարավորությունը չեն ունենում, այդ ժամանակ գալիս է խավար, և կարծում եմ՝ ցանկացած մարդու մեջ ամենակարևոր բանը, ինչ պետք է մենք անենք, այդ հույսը պահպանելն է, որ ամեն ինչ լավ է լինելու, և ստեղծել մի փոքրիկ տարածք, որտեղ իրենք կկարողանան դրան ձգտել։
-Ինչո՞ւ «Անվերջանալի պատմություն»։
-Ի վերջո, այս պատմությունը չի ավարտվում, փառք աստծո, թե՛ Արեգի, թե՛ Արմինեի հետ բազում-բազում համերգներ ենք ունեցել, թվել արդեն չեմ կարող, թե ինչքան համերգ ենք տվել իննսունական թվականներից սկսած, և քանի որ այս ձևաչափը գոյություն ունի և չի ավարտվում, այս անգամ հանդգնեցինք (Սատանայի ականջը խուլ) մտածեցինք, որ ինքն անվերջանալի է, դրական առումով անվերջանալի պատմությունների շարքից։

Հուսանք, որ «Անվերջանալի պատմություն» արտահայտությունը ոչ միայն խորագիր կդառնա համերգի համար, այլև մեր ազգային խորիմաստ մշակույթը կդառնա բեղուն ու անվերջանալի, և մի օր վերջ կդրվի այն գորշ իրարանցմանը, ինչն այսօր անվանում են «մշակույթ»։

Նելլի Ավետիսյան