Դավիթ Ամալյան երգահան, մարդ ով, բացի այն, որ պատվով է ներկայանում հայ մշակույթում, նաև դեռ պատանի հասակում պատվով պայաքերց հանուն հայրենիքի ազատագրմանը: Իսկ որն է մարդու ամենահստակ բացահայտումը, իհարկե դա ինքնաբացահայտումն է...

mamul.am, 18 մայիսի, 2013

-Ինչպե՞ս կբացահայտեք ինքներդ Ձեզ որպես մարդու, արվեստագետի և զինվորի ով պատանի տարիքից եղել է մարտի դաշտում:

-Ես ինձ համար էլ բացահայտված չեմ: Ինքս ինձ արվեստագետ չեմ համարում, քանի որ ինձ համար արվեստի չափանիշները այլ են: Ես ընդամենը հեղինակ կատարող եմ: Որպես զինվոր էլ միշտ եմ ասել, որ պատանեկան հետաքրքրասիրությունը տարավ մարտի դաշտ: Շատ տղաներ կան, ովքեր արժանի են ավելի շատ զինվոր ներկայացնելու: Միայն կարող եմ ասել այն, որ այդ տարիները իմ կյանքի ամենակարևոր և ամենաթանկ տարիներն են եղել: Այդ ժամանակահատվածում եմ սովորել այն, ինչը գուցե չէի կարող սովորել ամբողջ կյանքիս ընթացքում: Ես եմ շահել, այլ ոչ թե Ղարաբաղը, որ պատանի զինվոր է ունեցել:

-Նշեցիք, որ դուք եք շահել, արդյո՞ք այսօրվա երիտասարդն էլ ընդունակ է նման անձնազոհ արարքի:

-Կարծում եմ այո, դա կայացման մի տարիք է, որ ամեն երիտասարդ ուզում է ակտիվություն ցուցաբերել: Կարևորը ինչ տարիքում էլ լինես այնպես սրտացավորեն հարցին մոտենաս, որ նպատակին ծառայի: Ռազմի դաշտից լավ ընկերներ ունեմ, որոնցից ընդամենը մի մասնիկն եմ ես: Հավատացեք նրանք ավելին են քան ես:

-Եթե վերադարձնեիք անցյալը, ի՞նչը կփոխեիք:

-Ոչինչ չէի փոխի, միայն, թեպետ դավաճանություն չեմ տեսել, բայց կուզենայի ոչ մեկը չզգար այդ զգացողությունը, քանի որ տեսել եմ շրջապատում: Հարկավոր է օգտակար լինել դիմացինին, այլ ոչ հիասթափեցնել: Հիշում եմ դեռ երեխա էի, ընկերս կոտրեց քանոնը, նրա փոխարեն ասացի ես եմ մեղավոր, բայց նրա կողմից դա չնդունվեց, որն էլ մնաց հոգուս խորքում չնայած դեռ երեխա էի ու հիմա տարիներն անցել են ու դարձել ենք մտերիմ ընկերներ: Դժվար անցյալ ապրել եմ՝ ընկերոջ, ծնողների կորուստ, բայց այդ ամենը փոխել անկարող եմ:

-Ո՞ր տարիքից եք գրել:

- 94թ-ից սկսել եմ լուրջ գրել ու երգել, մինչ այդ ընդամենը փորձում էի: Առաջին անգամ երաժշտություն գրեցի 6-րդ դասարանում Պետրոս Դուրյանի ՙՙԼճակ՚՚ բանաստեղծության հիման վրա: Տարիներն անցել են, բայց այժմ էլ ամեն գործս մի նոր փորձաշրջան է:

-Ասում են Ձեր յուրաքանչյուր երգը տխրություն է խորհրդանշում, դա այդպե՞ս է:

-Ամեն մարդու կյանքում էլ լինում են տխուր պահեր, չնայած այդ բառը չեմ սիրում: Ես ԵՐՋԱՆԿՈՒԹՅԱՆ ՄԻՋԻ ՏԽՐՈՒԹՅՈՒՆՆ ԵՄ ՍԻՐՈՒՄ, ինչպես նաև հակառակը: Ուրախ պահի էլ մարդն արտասվում է, տխրության մեջ էլ կենսախինդ լինում: Ես իմ տեսակով մելանխոլիկ չեմ, սիրում եմ կյանքը: Իսկ երգը, յուրաքնչյուրն էլ ապրած ժամանակաշրջանի արտացոլանքն է: Ցանկացած վիճակում էլ կարող է լավ ու վատի կռիվ լինել: Պետք չի վշտի գերին դառնալ, դժվարություններն ամենուր են:

-Դուք Ձեզ արվեստագետ չեք համարում, իսկ ովքե՞ր են նրանք:

-Ես ավարտել եմ երաժշտական դպրոցը, կոնսերվատորիան, անգամ տարբեր բաժիններ, բայց ոչ մի անգամ չեմ փայլել ուսանողական տարիներին: Փոփոխություններ շատ եմ սիրել, իսկ արվեստագետը ինձ համար շատ թանկ բառ է: Ինձ համար Ռուբեն Հախվերդյանն է արվեստագետ, մարդ ում դիմում ենք մաեստրո չի ընդունում: Այդպիսիներն են իսկական արվեստագետ: Դա մասնագիտություն չի այլ երևույթ, իսկ նման արժեքավոր երևույթներ քիչ կան: Դա միջոց է մարդկանց ծառայելու համար:

-Ձեր հաղթանակի գրավականը:

-Կյանքը պատերազմի նման է, կամ հաղթում ես, կամ պարտվում: Ապրելը հաղթանակ է, բայց միշտ հարց ես տալիս. «Ո՞ւմ ես հաղթում…» Մենակ, որ ապրում ես այդ անսահմանության մեջ դա արդեն հաղթանակ է:

-Ո՞րն է սերը Ձեզ համար և արդյոք այն գոյություն ունի:

-Ողջ գիտակցական կյանքում միշտ սիրել եմ, սիրում եմ ընտանիքս: Երբեք սերը կշեռքին չեմ դրել, այն ամենն ինչ իմն ե սիրում եմ ու պահպանում ամենքին յուրովի: Որքան սիրում եմ սիրել, այնքան էլ սիրվել:

-Ո՞րն է երջանկությունը Ձեզ համար:

-Երջանկությունը մի բառով բացատրել չի լինի, բայց ապրելը արդեն երջանկություն է բոլոր կորուստներով ու ձեռքբերումներով:

-Ձեր երգերից ամենաարժեքավորը Ձեզ համար:

-Ամենալավ երգը լռությունն է: Բոլոր մարդիկ երգահան են, իսկ լռության մեջ ամենալավ երգի հնչյուններն են: Իմ երգերն էլ երեխաներիս նման են, որոնց առանձնացնել չեմ կարող: Միայն եթե հնարավոր լիներ ամեն համերգից հետո իմ հանդիսատեսին մի հարց կտայի. «Ո՞նց էր…»

-Ձեր ցանկությունները ընթերցողներին:

-Սիրեք, սիրուց լավ բան չկա: