Տաթև Խաչատրյան Թադևոսի

Այսպես շուրթեր, թերթեր ծաղկի. Այսպես աչքեր, խորունկ լճեր....
Դու որտեղից եկար, մանկի'կ. Ինչ հեքիաթից ես դու իջել...
1990թ. Փետրվարի 17... Ակնհայտորեն տարբերվում էր օրը ծնողներիս համար փետրվարյան ցուրտ ու գորշ օրերից... Ծնվեցի...

Պատահական չէր, որ տարեցույցով տարին համընկավ Ձի կենդանակերպի հետ, ամիսն էլ` Ջրհոս: Թեպետ մանկությունս անցել է էլեկտրական հոսանքի բացակայության պայմաններում, ես բնավ դա չեմ զգացել,  որովհետև մայրս բացառիկ ջերմությամբ ու լույսով էր ողողում մութ երեկոներն ու գիշերները... հեքիաթների հերոսները անվերջ պտտվում էին իմ ու քույրիկիս շուրջ, և մենք երկուսս էլ դառնում էինք "Ալիսաներ" Հրաշքների աշխարհում...
Զարմանալի է, որ գիշերվա եթերային տրամադրությունը առավոտյան փոխվում էր, և Ալիսան վերածվում էր խրոխտ ու անվախ ֆիդայու… Փոքրիկ աղջիկը երազում էր ֆիդայի լինել… Հայրս հաճախ էր պատմում ազատագրական պայքարների մասին` մեջս սերմանելով կորցրած դրախտային  հողերը ետ բերելու անհագուրդ ցանկություն…

1996թ սեպտեմբերի մեկին թիվ 142 միջն. դպրոցը իր դռներն բացեց նաև իմ առջև… Զանգը ղողանջեց… սակայն ավելի հատկանշական էր ինձ համար հաջորդ տարի 1997թ երաժշտական դպրոցի դաշնամուրի բաժին ընդունվելս: Ուսումնառությանս տարիները հետաքրքիր ու արկածներով լի էին: Չնայած չարաճճի ու աշխույժ խառնվածքիս` 10 տարիներն էլ գերազանց եմ սովորել…
Երաժշտության հանդեպ սերը արթնացրել է մայրս. հաճախ էր նա դաշնամուր նվագում, երբ խաղալիքները հոգնեցնում էին մեզ: Պապիկիս և իմ խաղային մենամարտերը  միշտ եզրափակվում էին իմ ելույթներով` անկախ նրանից թե ով էր պարտվողը:

2006թ-ին ընդունվեցի  Հայաստանի Պետական Տնտեսագիտական Համալսարանի Կառավարման ֆակուլտետի Տեսական Տնտեսագիտություն բաժինը, որն այս տարի կավարտեմ` հուսամ կրկին գերազանց առաջադիմությամբ: Այժմ պատրաստվում եմ նոր ընդունելության քննությունների արտասահմանյան համալսարան` մասնագիտությունս ավելի խորն ուսումանսիրելու և ազգիս ավելի պիտանի մարդ դառնալու համար… Չեմ ուզում հերթական պարապության մատնված  քաղաքացին լինել երկրիս համար…
Այս ողջ ընթացքում երաժշտության կախարդական աշխարհը մի մեծ մագնիսի պես ձգում էր ինձ … 2009թ-ին առաջին անգամ կիթառը ձեռքս վերցրեցի… Կարծում եմ Կոլումբոսն էլ նմանատիպ զգացողություն է ունեցել Ամերիկան հայտնաբերելիս, քանի որ մի նոր աշխարհ էր դա ինձ համար…
Առաջին երգս "Ձյունն" էր, որի մի փոքրիկ հատվածը կար դեռ վաղուց /գրել էինք մայրիկիս հետ հերթական դաշնամուրային երեկոյի ընթացքում/:
Կիթառը հայտնվեց իմ կյանքում հենց այն ժամանակ, երբ բոլորովին միայնակ էի ինձ զգում, երբ կարծես ոչ ոք չէր կարող ինձ հասկանալ...
Հեղինակային երգը միշտ հոգեհարազատ է ինձ եղել, բայց նորովի ընկալեցի այն միայն Ռուբեն Բագրատունու շնորհիվ: Հիրավի նա ինձ օգնեց ևս մեկ անգամ ծնվել. այս անգամ հեռու ու լուսավոր մեկ այլ աշխարհում, ուր այնքան ջերմ ու սրտաբաց սպասում էին ինձ  Ռուբենի պես կախարդված մարդիկ…
Ծնվեցին երգեր, որոնց միջոցով կարողացա երկար ժամանակ հոգուս ամրոցում կողպած զգացմունքներս դուրս հանել և կիսել մարդկանց հետ... "Դու չկաս իմ երգերում", "Գիշեր", "Սկավառակ", "Թիթեռ", "Ստվեր", "Նոր Տարի"... հուսով եմ շարունակելի:
Երազներս նվիրում եմ ամենքին…